TDK böyle açıklasa da bundan çok daha fazlasıdır aslında münzevi. Nereden bildiğimi sorma ama güven bana, böyledir. O şehir senin, bu şehir benim gezer, kök salamaz hiçbir yere.
Bana kadermiş gibi gelir hep bu münzevilik. Bu göç halleri bazen iradeleri dışında olur zira. Misal, bir coğrafyada doğar minik münzevi. Sonra ya babasının memuriyeti ya anasının belalısı ya da geçim kaygısı… Bir şekil düşer yollara küçük gezgin. O beşikte kapmıştır münzevi hastalığı artık. İflah olmaz bir türlü.
Gittiği her yere tam alışacakken, yol çağırır onu. Tam birini, bir yeri sevecekken… Bu zamansız çağrı yinelenir de yinelenir.
Vazgeçer münzevi artık sevmekten, bağlanmaktan. Bilir çünkü alışacak olsa, uzun yollar hemen pusuda.
Topluluktan kaçmaz aslında münzevi. Sadece gözü yol yemiyordur artık. Alışmaya cüret, sevmeye cesaret edememesi; çevresinde fazla insan istememesi hep yol yorgunluğundandır.
Zordur münzevi olmak…
Yukarıda dediğim gibi, kök salamaz asla, tutunamaz senin tutunduğun gibi hayata, insana. O mesela, yaşadığı yerin çarşısında asla çocukken dövüştüğü oğlanla karşılaşıp mahcup bir kafa selamı verirken, içinden “n’olur lafa tutmasın beni n’olur” diyerek adımlarını hızlandırmaz. Ya da lisede aşık olduğu kızı, parkta çocuğunu salıncakta sallarken de görmez. O hep yeniden yeniden yeniden, tanıtmak zorundadır kendini çevresindeki herkese. Çocukluktan, onu asla yargılamayacak, ne halt ederse etsin hep yanında olacak arkadaşı, dostu yoktur onun.
Münzevilik bir tercih değil, karşı konulmaz bir dayatmadır yani. Nereden mi biliyorum tüm bunları? Bilmemek isterdim…
Tanışma için bu kadarı yeterli geldi bana şimdilik. Arada derede buradan konuşuruz seninle.
Ha bu arada, ben Siyah Beyaz! Hoşkal…
