Yasam ve ölüm arasındaki fark hayvan ve insan arasındaki ince bir çizgide saklıdır.
Hayvan ölünce can âlemine gider, amacını yerine getirmiştir.
İnsan ise yalnızca insan olarak yaşamışsa can âlemine gider.
Bir anlık öfke insanı telafisi olmayan mahcubiyetlere sürükler...
“Sinirlendim öyle oldu, kızdım şöyle oldu” demek, kurtuluş olmaz.
İnsan olan eline, diline, beline sahip çıkar.
Bahaneleriniz sizi haklı yapmaz. Kendinizi muhasebe edin.
Tabi muhasebe bölümünüz var ise...
"Benim başıma gelen bana şifadır." Demesini bilmeli, başınıza gelenlere şikayet etmemelisiniz. Şer gören de kendine hayır gören de kendine...
Ne hikmetse bu tip durumlarda akla hep lanet etmek gelir ama bizim aklımıza bu gelmemeli. Çünkü Allah'ın rahmeti daha yücedir ve her yaptığı da hayırlıdır.
Bize evvel "iyi" diyenler bizden sınav oldular. Aslında yargıladıkları kendileri olması gerekirken bizi sorguluyor ve bizi yargılıyorlar. Hatta bunu yaparken dedikodu ile arkadan iş çeviriyorlar. Oysa ki dost dediğin bunu yapmaz.
Şimdi; bu yargı dünyalarına ayna olalım! Sınavdan geçtiniz mi yoksa kaldınız mı?
Anlayan anladı...
Ne mutlu ki buna benzer olaylar sayesinde fersah fersah aydınlanıyoruz.
Dost dediğin birdir ayrısı gayrısı olmaz. Bir sen varsın, bir ben varım, bir o var, bir şu var. Sonra gelmişiz ve "bana olmuş, sana olmuş, ona olmuş" deniliyor. Kaç tanedir ki bunlar tekolum olamamış..!
Bende gördüğünüz yalnızca kendinize aittir.
Dıştan herşey beni yargılıyor, benim üzerimden çözülüyorsa o zaman demezler mi "ya sen kimsin?"
Münker misin Nekir misin?
Kiramen katibin misin?
Nesin anlayamadık, yoksa biz mi çözemedik...
Ey dost!
Başına gelene yalnızca kendini sorgulayarak bak. Sende kötüyü "gördüm" diye iddia eden kişi kendine şunu sormalı; "Bunu niye gördüm, neden gördüm, ne diye gördüm." Asıl olan ise kim sınavda kim eğitimde kim edinimde bunu iyi anlamak gerek.
Saygılarımla...